Dinsdag 7 december 2021
Ik word om 13:30u verwacht en word ontvangen door een medewerker. Hij legt uit wat ze hier doen en wat er van mij verwacht wordt. Eerst moet ik mijn verhaal doen, waarom ben ik hier. Hoelang drink ik al. Welk traject heb ik al afgelegd. Daarna zegt hij dat het inderdaad best zou zijn dat ik opname kom. Hier is wel een wachtlijst voor, maar deze is gelukkig niet zo lang op dit moment en het zou zeker niet langer duren dan veertien dagen. Oke, is niet direct, maar als ik al weet dat ik binnenkort hulp krijg moet ik hier content mee zijn en ervoor gaan.
Die dinsdag vertel ik het aan mijn twee goede vriendinnen en ze zijn blij dat ik hulp vraag. Ze zullen me ook steunen en kan op hen rekenen.
Woensdag vertel ik het aan mijn dochter. Er vloeien de nodige traantjes, maar toch verstaat ze het wel en hoopt dat ik hier de steun en kracht vind om van de drank af te geraken.
Donderdag ga ik naar mijn vader en vertel het hem. Best raar, want veel contact hebben we niet, maar wil dat hij het ook weet.
Vrijdagavond 11 december krijg ik telefoon dat er een plaats vrij is en ik maandag 13 december kan worden opgenomen. Wauw, sneller dan ik had verwacht.
Zaterdag is de zoon nog aan de beurt en dan weten al de mensen die in mijn leven zijn hoe ik me voel en wat mijn plannen zijn.
Het klinkt allemaal simpel, maar om toe te geven dat je alcoholieker bent en hulp nodig hebt is niet makkelijk. Net zoals de stap maken naar een opname een heel proces is voor je er klaar voor bent.
