Proloog
Ik heb nu 9 jaar een Gastric Bypass.
De oplossing om gelukkig te worden… dacht ik. Maar zo simpel is het natuurlijk niet
Zoals zovele die dit traject hebben gedaan of nog willen doen heb ik al een lange weg afgelegd.
De eerste maal dat ik naar een diëtiste ging was ik 12 jaar en al veel te zwaar. Daarna volgde nog Weight Wachters, bananen dieet, diëtiste, proteïne shakes ,.. Je noemt het en ik heb het geprobeerd. En ja, soms met succes. Zo heb ik toen ik 25 was een jaar altijd hetzelfde gegeten: elke ochtend een yoghurt, lunch waren 3 beschuiten met boter en kaas en s ’avonds at ik normaal. Ik ben toen van de 110 kg naar de 80 gegaan.
Dat was ook wel de tijd dat ik net van mijn 1ste man weg ben gegaan. Dan heb ik m’n 2de ex leren kennen. Door het dikwijls en nu toch veel gewicht te verliezen had ik echt een hangbuik.
Dan heb ik een buikwandcorrectie gekregen. Eindelijk was ik een beetje content van mijn lichaam. Natuurlijk zijn en blijven er dingen waar ik me wat aan stoor, welke vrouw niet? Maar ik was best trots op wat ik had bereikt. En dan in 2000, op m’n 29ste ben ik zwanger van een tweeling! Ik heb met m’n eerste man al een miskraam gehad op m’n 6 maand zwangerschap.
Daarom willen we nu geen risico nemen en krijg ik een cerclage (in de volksmond ook wel een strik rond de baarmoeder genoemd), en moet ik al vanaf week 10 zoveel mogelijk liggen, niets heffen en niet meer gaan werken! Inderdaad, jullie kunnen het al raden. Door mijn aanleg, geen beweging en zwanger van een tweeling weeg ik als snel terug 100 kg en meer.
Gelukkig beval ik op 16 april van een prachtige tweeling, een jongen en een meisje, die zelfs al op 1 mei mee naar huis mogen. Wel via keizersnede, dus nog wel voorzichtig zijn met hen op te pakken. Het zijn wel huilbaby’s, mijn man heeft dan ook een operatie ondergaan en we hebben een nieuw huis gekocht. Een heftige tijd kan je wel zeggen. Ik blijf boven de 100kg wegen, ook al ga ik elke dag met de tweeling wandelen en probeer ik op mijn eten te letten.
Ik ga in juli naar een chirurg in het ziekenhuis van AZ Turnhout om te horen hoe men mij kan helpen met mijn overgewicht. De dokter stelt een Gastric banding voor. Augustus 2021 wordt deze bij mij geplaatst.
De volgende jaren heb ik heel wat problemen met eten. Ik moet constant overgeven, waardoor ik dan weer slokdarm ontstekingen krijg. De band wordt vaster gezet, dan losser... Ik eet een aantal jaar enkel eten dat goed schuift. Zoals aardappelen met heel veel mayonaise, kaas, chocolade... Probeer ik groenten, fruit, vlees... Moet ik altijd overgeven.
In 2007 krijg ik een revisie, wat zoveel wil zeggen dat de band verschoven is en teug wordt geplaatst. Maar problemen blijven duren en ook mijn gewicht gaat nier naar beneden.
Ik ga langs veel chirurgen, in Turnhout, Geel, Mol, nergens willen of kunnen ze helpen. De band is helemaal vergroeid en is een risico om deze weg te halen. Maar ik geef niet op, ik wil de band eruit, ik eet heel ongezond, val niet af en voel me slecht in mijn veld.
De zomer van 2014 kom ik dan terecht bij Dr. Dillemans van AZ St jan in Brugge. Er worden daar een aantal onderzoeken gedaan, en de dokter wil de band verwijderen en een Gastric bypass doen.
Ik moet nog eens langs een diëtiste en psycholoog en dan krijg ik een datum: 13 december zal de operatie doorgaan. Super, op mijn verjaardag een nieuw begin.
Mijn toenmalige man gaat dag ervoor al mee naar Brugge, we blijven er op hotel en gaan dag nadien vroeg naar het ziekenhuis. Checken in, alles wordt in orde gebracht, tegen de middag ben ik op de kamer, moet nuchter blijven, ook tegen het avond eten, nog steeds geen bericht wanneer ik aan de beurt ben.
Tegen 21 u die avond komt Dr. Dillemans zich verontschuldigen en zegt dat ik de dag nadien als eerste aan de beurt ben.
Ik ontplof, huil, zeg dat ik niet langer wil wachten. De dokter zegt dat ik nog met mijn man moet genieten, iets gaan eten… ik zeg dat ik juist niks kan eten. Dat ik mijn verjaardag anders had gezien. Als een nieuwe start. Dan start hij een aantal telefoontjes en zegt: oké, ik heb nog een team bij elkaar gesprokkeld en we gaan NU de operatie doen.
Afscheid genomen van mijn man, en toen ik wakker werd kreeg ik te horen dat er een maagzweer werd weggenomen, de band eruit en de Gastric bypass in de plaatst. Alles is goed gegaan. Dan volgen een paar dagen revalideren en mag ik naar huis. Krijg een geprint boekje mee naar huis met wat info en een afspraak ter controle na 3 maanden. Verder moet ik mijn plan trekken.
Vele jaren gaat het goed, ik val af en blijf schommelen tussen de 72 en 78 kg. Ben zeker niet de magerste, maar voel me wel goed ik mijn vel.
Ik drink wel graag iets, maar enkel als we op stap gaan, bij speciale gelegenheid, goeie fuif. En ja ik kan best veel drinken. Stilaan wordt het meer en meer.
Ik heb lang gezocht naar waar de overschakeling van sociale drinker naar dagelijkse drinker is gegaan en heb ze door de gesprekken hier ontdekt: het lege nest syndroom Mijn beide kinderen gingen op kot, man zat altijd al veel op zijn eigen computerkamer, dus was ik veel alleen. Dan dronk ik maar een cava bij de tv. Eerst één en dan twee. Tijdje had ik het nog onder controle. Ik ging ook nog op stap met vriendinnen, werken, sporten, ...
En dan komt die corona. Valt er weer heel wat weg, altijd thuis. Ik ben een heel sociaal persoon en miste de gezelschap en heb die vervangen door de cava.
Dan nog relatieproblemen erbij, man die depressief was, ik die te veel dronk. Elke dag 24uur bij elkaar, ja dat komt niet goed.
Vorig jaar september naar relatietherapeut geweest (al voor de 3de keer in ons huwelijk) Met het verschil dat het de twee vorige keer ons wel dichter terug naar elkaar heeft gebracht en we er nu echt niet uit geraakte.
