woensdag 12
We zijn al aan dag 3. Het is toch nog steeds wennen. Op tijd opstaan, een heel schema volgen, maar aan de andere kant houdt het je wel bezig.
Allereest is er een info over de opname traject. Je start in groep O voor minstens 8 dagen, daarna moet je een oriëntatie formulier invullen dit wordt bekeken en besproken door het team en later in overleg met jou gezegd in welke groep je best verder zou gaan en om welke redenen. Er zijn 2 residentiele groepen, blauw en geel. Beide hebben hetzelfde programma, alleen in blauw wordt meer rond zie ben ik? wat wil ik? Waar struikel ik? En in geel word meer de nadruk op het praktische gelegd. Welk werk wil en kan ik doen en waar kan ik terecht om werk te vinden? Hoe regel ik bv co-ouderschap? Wat met ziekteverlof?... En er zullen nog wel meer criteria zijn, maar die zal ik pas ondervinden als ik mijn oriëntatie formulier moet invullen.
Daarna zijn we onder begeleiding, want mogen alleen niet buiten, een wandeling gaan doen. Zalig om even in de frisse lucht te zijn en wat te bewegen.
Dan is het tijd voor onze groepssessie met een psycholoog We moesten eerst een paar vragen noteren. Dingen waar je aan dacht, wat je ervaring is, goed of slecht, iets praktisch,.. alles wat in je opkomt over hoe je de opname beleeft. Iedereen mag op zijn tijd zeggen waar hij of zij aan denkt. Andere cliënten reageren dan soms en zo komt er een gesprek op gang.
Ik merk dat er veel gelijkenissen zijn. De sufheid de eerste dagen, beetje onwennig, maar denk dat het normaal was.
Mijn belangrijkste punt is dat ik me schuldig ben. Ik ben degene met een alcoholprobleem, maar het beïnvloed wel ook veel andere mensen. Familie, vrienden, collega's. Dat maakte de stap voor een opname voor mij wel moeilijk.
Hierover vroeg de psycholoog hoe ik me daar nog bij voelde. Ja, vooral schuldig en dat ik het heel moeilijk heb om hulp te vragen. Ik denk altijd dat ik het wel alleen kan. En misschien is dat dikwijls wel zo, maar als je hulp vraagt is het soms toch makkelijker en daar hoef ik me niet schuldig of vervelden om te voelen. Als degene zegt dat hij niet kan of wil helpen is dat zo, en ben ik er ook niet kwaad om, maar dan weet je wel dat je bij iemand anders hulp moet vragen.
Dit is voor mij een heeeeeeel groot werkpunt en misschien ook wel voor jullie? Altijd goed willen doen voor een ander en dat ook normaal vinden. Dus waarom voel ik me dan schuldig dat het andersom is?
Na de intake heb ik het snel aan veel mensen verteld, aan familie, vrienden, collega's. Wat ben ik positief geschrokken van de reacties. Veel zijn bezorgd en hulp aan te bieden indien nodig. Ook van mensen waarvan ik het niet had gedacht. Dit voelt goed en motiveert me om sneller hulp te vragen en de mensen dichter bij mijn echte ik te laten komen.
Ik voel meer en meer dat ik mag zijn wie ik ben en dat voelt bevrijdend. Nu nog sterk worden en dit in de "normale" wereld ook doen.
