Donderdag 16 december
Ik geraak maar niet uit mijn bed. Om 7u komen ze licht aan doen en spuitje geven, naar val direct terug in slaap. Tegen 9u wordt ik wakker, dus snel een kattewasje en geen tijd voor ontbijt. Nog sneleen deca-koffie nemen en dan naar therapie. Noemt openveld gesprek. eigenlijk komt het erop neer dat iedereen zegt hoe hij zich voelt en wat er moeilijk is. De teamverzorgers hebben ondertussen vergadering om ook over de personen te praten. Wat ze daar juist zeggen weet ik natuurlijk niet.
Maar daarna mag ieder individueel naar de verantwoordelijke. Bij de nieuwe mensen gaat het vooral voer hoe de aanpassing is, reactie op medicatie, hoe je je voelt in de groep en of je nog vragen hebt.
Ik had de suggestie gegeven om bij intake of tijdens telefoon goed te vermelden wat je je mag meebrengen. Of het in het onthaalboekje dat je bij intake krijgt of zelfs op de website. Wat niet mag en de gevolgen ervan staat er wel en er wordt dit ook gezegd. Maar dat je eten en drinken van thuis mag meenemen staat nergens vermeld. Als je bv suikerarm moet eten als ik zou dit me al wel makkelijker hebben gemaakt. Ja je krijgt hier wel ontbijt, middagmaal en avondeten. Maar als je zero-cola wil of een chipje moet je zelf voor zorgen. En daar licht het probleem, je mag al zeker de eerste 8 dagen niet buiten.
Dus als je iets wil moet je dit al direct vragen aan het bezoek dat langs komt. Voor sommige een kleintje, maar voor mij een hele stap. Ik geef graag en sta graag klaar voor iedereen, maar andersom is iets waar ik het moeilijk mee heb.
Gelukkig stond er wel op het programma dat we met begeleiding naar de krantenwinkel mochten wandelen en kon ik daar iets kopen.
Dit wat trouwens mijn grootste zorg als ik in opname moest. Dus ik toch mijn kinderen, 2 beste vriendinnen en zelf mijn pa, waar het contact maar miniem mee was mijn situatie verteld en hun hulp gevraagd. Helemaal niet makkelijk voor mij, voel me schuldig, ambetant,... Maar ik heb ook gemerkt dat ik best hulp mag vragen. Het zal niet altijd kunnen en dat begrijp ik ook wel, maar als ik het niet vraag blijf ik er altijd alleen voor staan. En geloof me die last is soms zwaar en is een reden om te gaan drinken, je even laten gaan en niet aan al je zorgen, pijn, eenzaamheid te denken. Daarna is het natuurlijk weer een ander probleem dat je je eens zo schuldig voelt, stom, zwak.
Dan zeg ik altijd tegen mezelf dat ik de volgende dag niet ga drinken,.. maar om die cirkel te draaien is er meer nodig dan de wil. Ik besef nu dat ik aan mezelf moet werken, waarom ik geen hulp durf vragen?
En als ik niet in mezelf geloof, waarom zou iemand ander dat dan wel doen?
